Αντίδωρο για τους Χαρταετούς της Καρδιάς!!!

Τα παιδιά της Πρωτοβουλίας

και η Δώρα Νιώπα

γράφουν ένα παραμύθι - αντίδωρο

Ο Ηλίας ανεβαίνει Ψηλά … Ψηλότερα

Κάθε Μάρτιο, σε μια Χώρα Κοντινή, γινόταν μια Γιορτή!

Η Γιορτή των Χαρταετών.

Για πρώτη φορά, πήγε εκεί και ο Ηλίας! Ήταν ένας χαρταετός καθωσπρέπει, με τα όλα του. Είχε ό,τι χρειαζόταν κάθε ικανός χαρταετός για να μπορεί να πετάξει ψηλά … πολύ ψηλά.

Άλλωστε, αυτό ήταν και το όνειρό του. Να ανέβει ψηλά … πολύ ψηλά.

Οι φίλοι του, του είχαν πει για όλα τα μαγικά τοπία που κατάφεραν να δουν. Τα ζωάκια και τα έλατα στα βουνά, τις σκεπές των σπιτιών και τις αυλές των ανθρώπων.

Μάλιστα, γνώρισαν και πολλά πουλιά.

Ένας χαρταετός έφτασε τόσο ψηλά, κοντά στα σύννεφα! Κι είδε ακόμη και τη θάλασσα!

Πόσο περήφανος ήταν που την είδε! Ήταν ο μόνος που το κατάφερε.

Λίγο πριν το πρώτο πέταγμα, ο Σοφός Χαρταετός τους μίλησε και είπε:

«Μικροί μου, όλες αυτές οι εικόνες είναι πανέμορφες. Μα να έχετε το νου σας, είστε μικροί ακόμα. Για να φτάσετε ψηλά, έχετε ανάγκη από δύο πράγματα.

Πρώτα:  Τον απρόβλεπτο Άνεμο

Χωρίς τον Άνεμο δε μπορείτε να σηκωθείτε ούτε να πετάξετε ψηλά … ψηλότερα. Αλλά θέλει προσοχή!

Ο Άνεμος μπορεί ν’ αποφασίσει να μην έρθει.

Ο Άνεμος μπορεί να φυσά τόσο όσο χρειάζεται για ν’ ανεβείτε ψηλά … ψηλότερα.

 Θα νοιώθετε να σας χαϊδεύει απαλά και να σας βοηθά.

Μπορεί όμως και να έρθει με Ορμή. Μεγάλη Ορμή! Να σας παρασύρει ή να σας ρίξει κάτω με τη βία. Και ίσως να μην πετάξετε ποτέ ξανά…

ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ!

Δε μπορείτε να κάνετε τίποτα να τον ελέγξετε, θα κάνει ό,τι θέλει! Μα δε φταίτε εσείς γι’ αυτό».

Και ο Σοφός Χαρταετός συνέχισε.

«Το δεύτερο και πιο σημαντικό που χρειάζεστε είναι:

 Ο Άνθρωπος

Αυτός είναι που κρατάει το Σπάγγο, που πρέπει να είναι αρκετά ευαίσθητος για να νοιώσει αν πορεύεσθε με

Ασφάλεια Ψηλά … Ψηλότερα.

Αυτός είναι που πρέπει να σκεφτεί τι πρέπει να κάνει,

όταν ο Άνεμος δε θέλει να έρθει ή αν απρόβλεπτα

θυμώσει.

Αυτός είναι που πρέπει να σας κρατά σφιχτά, όταν ο Άνεμος είναι γλυκός, για να πάτε Ψηλά … Ψηλότερα.

 ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ!

Ο Άνθρωπος είναι αυτός που σας Δημιουργεί για να μπορείτε να τα ζήσετε όλα αυτά και θέλει πολύ προσπάθεια εκ μέρους του˙ να μετρήσει και να ζυγιάσει σωστά τα καλάμια που σας στηρίζουν και να σας προσφέρει την ουρά που σας δίνει Ισορροπία.

Ο Στόχος σας είναι κοινός, να ανεβείτε εσείς Ψηλά … Ψηλότερα.

Και για να γίνει αυτό είστε δεμένοι μεταξύ σας με ένα Σπάγγο.

Και θα Νοιώσετε Σπάνια πράγματα όταν θα δείτε ότι:

Ο Άνθρωπος χαίρεται όσο εσείς πετάτε με Ασφάλεια Ψηλά … Ψηλότερα.

Ο  Άνθρωπος τρέχει γρήγορα προς το μέρος σας, όταν δει ότι πέσατε.

Τώρα, πριν φύγετε θα σας πω κάτι τελευταίο και Γεια

Χαρά!

Δεν είναι δικό σας Φταίξιμο αν δε σηκωθείτε ψηλά

 ή αν πέσετε.

Ευθύνη σας είναι να μη σας νικήσει ο Φόβος.

Ο Φόβος θα σας τραβά προς τη γη, γιατί ακόμα και το πέσιμο είναι γι’ αυτόν Ασφάλεια.

Μην παρατάτε την προσπάθεια να πετάξετε Ψηλά … Ψηλότερα. Με Ασφάλεια.

Δεν έχει και πολύ σημασία τι θέλει ο Απρόβλεπτος

Άνεμος.

Αν πέσετε ο Άνθρωπος μπορεί με ΑΓΑΠΗ να σας ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ώστε να ανεβείτε και πάλι Ψηλά … Ψηλότερα.

Χρειάζεται ΠΙΣΤΗ».

Όταν ο Ηλίας πήγε στο λόφο είδε πολλούς χαρταετούς. Μερικούς τους γνώριζε από παλιά. Άλλοι ανέβαιναν, άλλοι έπεφταν, άλλοι ξαναπροσπαθούσαν.

Ο Άνθρωπος που κρατούσε τον Ηλία ήταν χαρούμενος στην αρχή. Δεν του είχαν μάθει πώς πρέπει να τον κρατά, πώς να τρέχει ενάντια στον Άνεμο για να σηκωθεί, πώς να μαζεύει και να κρατά το Σπάγγο.

Κάποιοι άλλοι Άνθρωποι του έδειξαν… και σιγά-σιγά ο Ηλίας σηκωνόταν.

‘‘Πω πω! Τι όμορφα πράγματα υπάρχουν στον Κόσμο’’ Σκεφτόταν ο Ηλίας.

Τι όμορφα χρώματα, τι όμορφα ζώα. Μόλις που πρόλαβε να χαιρετίσει και κάποια πουλιά που πετούσαν κοντά του.

Ξαφνικά, ο Απρόβλεπτος Άνεμος θύμωσε! Ο Ηλίας άρχισε να σκοντάφτει στον αέρα και να στροβιλίζεται. Πόσο πολύ ζαλιζόταν!

Και δε μπορούσε να φωνάξει Βοήθεια! Ποιος θα τον έσωζε άραγε και πώς; Το μόνο που ευχόταν, ήταν να μαζέψει ο Άνθρωπος λίγο το Σπάγγο.

Ο Άνθρωπος δεν τα κατάφερνε κι αποφάσισε να αφήσει το Σπάγγο. Γύρισε την πλάτη του και σκέφτηκε:

«Τελικά ίσως περάσω καλύτερα αν παίξω με τους γυάλινος βόλους μου».

Πέρασε μόνο ένα λεπτό, αλλά του φάνηκε σα να πέρασε μια Ζωή! Ο Ηλίας φοβήθηκε τόσο πολύ. Δεν ήξερε που θα πέσει, δεν ήξερε τι να κάνει.

Αισθανόταν μόνο το Θυμωμένο Άνεμο. Δε μπορούσε με τίποτα ν’ αντισταθεί στον πανίσχυρο Θυμωμένο Άνεμο. Κάποια στιγμή, πίστεψε πως χάθηκε κάθε Ελπίδα…

‘‘Δε θα πετάξω ποτέ ξανά’’, σκέφτηκε.

‘‘Ίσως μπλεχτώ στα κλαδιά ενός γέρικου δέντρου και δε θα μπορώ ούτε να κουνηθώ.

Κανείς δε θα με αναζητήσει, κανείς δε θα με φροντίσει’’.

Ήταν τόσο ζαλισμένος που δεν αισθανόταν πια τίποτα. Σχεδόν έχασε τις αισθήσεις του.

Όταν άνοιξε τα μάτια του, είδε ένα σκύλο να γαβγίζει. Κουνούσε την ουρά του με τόση Χαρά, όπως κουνιόταν και η δική του όταν πετούσε Ψηλά … Ψηλότερα.

Ο Άνθρωπος άκουσε τον Πιστό του Φίλο να κάνει χαρούμενη φασαρία κι έτρεξε προς το μέρος του.

Όταν αντίκρισε τον Ηλία, σκέφτηκε:

«Κάποιος πρέπει να λυπήθηκε πολύ που έχασε έναν τόσο όμορφο Χαρταετό».

Πήρε τον μικρό χαρταετό στα χέρια του κι είδε πως είχαν σπάσει δύο από τα τρία καλάμια του και τη μισή ουρά του, την είχε παρασύρει ο Θυμωμένος Άνεμος.

«Το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να κολλήσω τα καλάμια του και να προσπαθήσω να του δώσω πάλι την ουρά που του λείπει», είπε ο Άνθρωπος στον εαυτό του.

Τον πήγε στο Σπίτι με Προσοχή.

Ο Άνθρωπος αυτός ήταν Τεχνίτης και στο Σπίτι του είχε όλων των ειδών τα εργαλεία και τις κόλλες.

Ο Ηλίας πονούσε πολύ, με το ζόρι ανέπνεε! Έχασε τις αισθήσεις του και πάλι.

Άραγε υπήρχε Ελπίδα; Κανείς δε μπορούσε να το πει με σιγουριά. Ο Ηλίας θυμάται ότι η τελευταία Σκέψη του ήταν μήπως ο Άνθρωπος του πάρει το Σπάγγο. Τεχνίτης ήταν, μπορεί να τον χρειαζόταν … ή θα μπορούσε να του πάρει το Καλό του Καλάμι…

Το πρώτο πράγμα που είδε όταν τελικά απέκτησε τις

αισθήσεις του, ήταν ένα κουτί.

Έβλεπε τα πάντα θολά, αλλά κατάφερε να διαβάσει

ΗΠΑΓΑ

Τι ήταν αυτό το κουτί; Μα η ΚΟΛΛΑ.

Σιγά-Σιγά ο Ηλίας άρχισε να νοιώθει ότι τα καλάμια του ήταν στη θέση τους κι ας πονούσε.

Πέρασαν δύο μέρες.

Ξάπλωνε βολικά δίπλα στο παράθυρο. Ένοιωθε λίγο πιο ξεκούραστος όταν ο Ήλιος αγκάλιαζε τα καλάμια του.

Θυμάται τον Άνθρωπο να τον επισκέπτεται και προσεκτικά ν’ αγγίζει τα πονεμένα μέλη του.

Και τότε… άρχισε να νοιώθει Ζεστασιά.

Όχι αυτή του Ήλιου, αλλά μια Ζεστασιά διαφορετική που δεν μπορούσε να την περιγράψει.

Πέρασαν κι άλλες, πολλές μέρες.

Ο Ηλίας ένοιωθε Δυνατός.

Ήταν Άνοιξη όταν ο Άνθρωπος τον πήρε στα χέρια του με Προσοχή και πήγαν μαζί στο λόφο. Ήταν και ο σκύλος μαζί τους.

Είχε ένα γλυκό αεράκι κι ο Σπάγγος ένωνε και πάλι τον Άνθρωπο με τον Ηλία.

Ο Ηλίας ανέβαινε κι ανέβαινε, Ψηλά … Ψηλότερα.

Ο Άνθρωπος χαιρόταν και γελούσε. Πόσο Ψηλά ανέβηκε εκείνη την ημέρα! Πόσα καινούργια πράγματα είδε!

Κάποια στιγμή, ο Άνθρωπος διέκρινε ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο να τρέχει πάνω από τα βουνά, φέρνοντας και άλλα συννεφάκια μαζί του.

Σκέφτηκε ότι ήταν ώρα να πάνε Σπίτι.

Έπρεπε να προστατεύσει τον Ηλία!

Όταν έφτασαν Σπίτι, ο Ηλίας αναγνώρισε το αναποδογυρισμένο κουτί που είχε δει δίπλα του, όταν Πονούσε Πολύ.

«ΑΓΑΠΗ» έγραφε.

Τότε ήταν που κατάλαβε τα λόγια του Σοφού Χαρταετού.

Και ίσως για Πρώτη Φορά, ένοιωσε κάτι που ο Σοφός Χαρταετός δε τους είχε πει, κάτι που ο καθένας το ανακαλύπτει με την βοήθεια των άλλων.

Και πολλά χρόνια αργότερα, έμαθε ότι αυτό οι Άνθρωποι το λένε

Read more >>